Net hersteld van een kortstondige griep besluit ik deze woensdagavond geen capriolen uit te halen. Maar het is wel helder dus waarnemen zal ik, al is het dan thuis. In dit seizoen van het jaar zijn er veel open clusters te zien, en die lenen zich vaak prima voor thuissessies. Deze avond wil ik het sterrenbeeld Monoceros en omgeving gaan verkennen op jacht naar deze objecten. In schetsen heb ik geen zin, sowieso denk ik dat ik me wat dat betreft de komende tijd meer op kwaliteit ga toeleggen dan kwantiteit. Vanavond wordt het een pretentieloze ontdekkingstocht: welke clusters zijn haalbaar onder deze hemel, en welke zijn de moeite waard…

“Vera! Niet zo snel, ik hou het niet bij!” “Ja zeg, even doorlopen Boudewijn, straks vinden ze ons nog” “Phoeh, m’n conditie is niet meer wat hij geweest is, na zoveel jaar in een spiegelcel” “Stel je niet aan, nog even volhouden en we zijn ver genoeg dat ze ons nooit meer kunnen vinden” “Hijg, hijg” “Zo, hier is een flinke graspol, hier zijn we safe. Zeg Bout, zie jij dat ook? Het is kraakhelder” “Hijg… ja Veer, waarom denk je anders dat we hier zijn gekomen, duh” “Maar nu zien we het zelf ook eens. Eindelijk, het enige dat wij al die jaren hebben gezien is kattenharen. Kijk, dat…

Verhip, het is helder. Ja, ik weet het. De maan staat aan de hemel. En toch ga ik waarnemen. Waarom? Omdat de maan best leuk is om waar te nemen. En dan is het best handig dat de maan aan de hemel staat. Moet ik wel opschieten als ik mijn spullen aan de oostkant opstel want de maan nadert de dakrand. Maar ik heb nog even. Hij is mooi. Echt mooi. In Mare Imbrium maakt een berg een lange slagschadum. Donkere kraters met elk fel een verlichte bergtop in het midden. Een hele rits scherp afgetekende kraters langs de terminator. Mooie randen in de lavavlaktes. Zonder me nu druk te…