Florence

Leiden, zaterdagavond 2 september 2017

In de schemering verschijnt Vega, hoog in het zenith. De Dobson staat al even af te koelen, dus dit is een mooi moment om de Double Double ε Lyrae weer eens op te zoeken. Met het blote oog gaat dat nog niet maar gelukkig is het tweetal in de zoeker snel te zien tegen de lichtblauwe achtergrond. In het Maxvision widefield-oculair, mijn nieuwe handgranaat van 82°, is het tweetal natuurlijk nog mooier, maar hij lijkt niet helemaal scherp te worden. Ze blijven langwerpig. Oh ja, double double enzo. Op 150x in de Planetary 8 mm is het dubbel en dwarse viertal prachtig te zien.

Na een korte pauze is het donker genoeg om Delphinus op te zoeken. Daar vliegt asteroïde 3122 Florence, een rotsblok vernoemd naar de moeder aller verpleegkundigen, van een kleine vijf kilometer doorsnee. Florence komt langszij op zo’n slordige zeven miljoen kilometer. Dat is nog altijd een comfortabele achttien keer onze afstand tot de maan, maar dichtbij genoeg om met gemak zichtbaar te zien in een amateurtelescoop.
Vanavond mikt deze amateur zijn telescoop dan ook op het sterrenbeeld Delphinus de Dolfijn, om een glimp van de aardscheerder op te vangen. Helaas is mijn astro-app Skysafari niet helemaal bij de tijd want deze geeft een hele verkeerde positie aan, bij ster ε Del in de staart van de dolfijn. Dat is wel vijf graden uit de koers, zoals later zal blijken.
Ondertussen zijn mijn waarneemmaten @hansweijers en @janbstar ook naarstig op zoek naar Florence, en zij hebben een betere positie vanuit Cartes du Ciel. De asteroïde blijkt bij δ Del te staan, zo’n vijf graden naar het noordoosten.
Achteraf blijkt SkySafari een tweede Florence te kennen, die wel de goede positie aangeeft. Tenminste, bijna, want hij zit er nog net naast. Maar misschien dat die positie vanuit de Verenigde Staten wel klopt; ik vermoed dat de plaats van de waarnemer op aarde significant wordt bij een object op zo’n kleine afstand van de aarde.

Van Jan krijg ik de tip dat Florence iets rechts van de ster HD198015 moet staan. Hieronder is te zien waar de vliegende berg staat ten opzichte van Delphinus – ditmaal dus de goede positie.

Na enkele minuten turen op en rondom de aangegeven plaats, en vergelijken met het corresponderende beeldveld in Skysafari ontdek ik een vrij heldere “ster” die er niet thuishoort. En mooier nog, binnen een minuut is hij al duidelijk van plaats veranderd. Hieronder is het beeldveld te zien in het oculair, met enkele veldsterren. De equatoriale coördinaten onderin de afbeelding komen overeen met die van de ster GSC 1101-1690, iets onder het midden in beeld. Florence passeert deze ster op een haar na.

Tenslotte is hier te zien hoe Florence in een tijdsbestek van ruim tien minuten door dit beeldveld beweegt. De verschillende posities zijn met tussenpozen van steeds één minuut.

Zo, hebbes. Ik ben tevreden en blij. Ondanks de volle maan is Florence uitstekend te zien, met nog een heel stel zwakkere veldsterren.
Toch kan ik het niet laten om nog even M15 mee te pikken want Pegasus staat er mooi voor. En zelfs onder deze omstandigheden lossen er een heel aantal sterren op bij 150x vergroting. De kroon op een mooie avond.