ASASSN’s Creed

Knardijk, zaterdag 14 oktober 2017

Wanneer je je veldschets moeilijk kunt onderscheiden van een verzopen krant  dan ligt het niet voor de hand een scan hiervan te gebruiken voor de definitieve versie. Met moeite weet ik het vod los te krijgen van de tekenplank zonder hem finaal doormidden te trekken, in de hoop dat hij de volgende dag droog is en nog enigszins deftig in de scanner wil. Niet alleen het vel A4 is nat maar alles wat los en vast zit, atlassen, verrekijker, oculairs, telescoop. Het was weer een heerlijk klassiek avond Knardijk. Net als in Terschelling was ik ook nu weer blij met de mobiele föhn om de vangspiegel een uur langer in de lucht te houden.

Daarmee is na opdrogen ook meteen duidelijk hoe weinig zo’n veldschets voorstelt en wat er van overblijft in het veld. Des te meer respect voor de kunstenaars die hun schets achter het oculair uitwerken.

Zaterdag en zondag zien er beide gunstig uit maar in dat geval kies ik toch liever de zaterdag want zondagochtend kan ik uitslapen. Bij aankomst staan Martijn en Jan al opgesteld; ook Hugo en zijn maat zijn aanwezig. Beneden aan de dijk is ook astrogerelateerde activiteit waar te nemen. De koffie met gevulde koek van Martijn smaakt goed en al snel heb ik het Object van de Maand in beeld: NGC7009, ofwel de Saturnusnevel. De seeing is niet denderend en het object staat ook al vrij laag in het aureool van Zeewolde maar het object is enorm helder voor een deepsky-object. De uitsteeksels zijn net wel-net niet te zien, bij 150x is het echt een hint van de strepen van de -o- . Doorvergroten en OIII-filter maken het object niet duidelijker. Dus: wat in het vat zit, verzuurt niet. Een volgende keer bij betere seeing ga ik hem nog eens bekijken.

Nu ik toch in de buurt ben laat ik M72 niet liggen. Deze charmante bolhoop komt in het Zeewoldse dorpsschijnsel niet tot zijn recht, in elk geval lost er geen enkele ster op, maar als diffuse vlek is hij heel duidelijk. Hoger, in donkerder hemelstreken is dat een heel ander verhaal bij M2. Deze bolcluster is eigenlijk best indrukwekkend, zeker als je even lekker doorvergroot. Met volledige minachting voor de matige seeing laat de Watermankroonluchter een veelheid aan opgeloste sterren zien. Een charmant detail daarbij is de heldere veldster vlaak “naast” het cluster.

Ondertussen heeft ook Esther zich bij ons gevoegd en haar Canopus opgesteld. Net als de Alkaid van Martijn is ook Esther’s artillerie nu decent gekleed in een zwarte jurk waar Sharon den Adel van Within Temptation een puntje aan kan zuigen. Mijn eigen Dob krijgt een zwiep van me van zo’n 180 graden richting Andromeda, waar ik eens ongecompliceerd van showpiece NGC752 ga genieten. Tenslotte heb ik niet voor niets een widefieldoculair, en daar past het forse open cluster mooi in. De sterrenhoop laat een mooie variatie aan heldere en zwakkere sterren zien.

De afgelopen tijd heb ik op het forum de naam ASASSN voorbij horen komen maar daar heb ik me nog niet aan gewaagd omdat hij zo laag stond. Nu staat komeet C/2017 01 ASASSN mooi hoog in Perseus dus ik ga hem eens proberen. De starhop is niet moeilijk en al snel blijkt dat Skysafari de positie van deze komeet bij het juiste eind heeft. Boven verwachting is de vuile sneeuwbal van magnitude 12 perifeer goed te zien. Ik vind het zo leuk dat ik zelfs weer eens een eenvoudige schets waag. Om de positie van de veldsterren en het object goed van de veldschets naar de uitwerking over te brengen frommel ik later thuis de scan van het bovengenoemde vod bij wijze van experiment in mijn schetstemplate in Gimp. Daar teken ik de sterren en de komeet digitaal overheen.

Dan verberg ik de veldschets, met het volgende resultaat:

Terug naar de Knardijk. Na een korte föhnsessie gaat de reis naar NGC7789 in Cassiopeia, ook bekend als Caroline’s Rose. Het is een flink maar tegelijk fijn cluster. Erg de moeite waard, de sterrenhoop lijkt donkere plekken te vertonen met minder sterren. Een beetje zoals M11… verhip, er lijkt inderdaad wel de vorm van een roos in te zitten. Zo’n PvdA-roos. Of gaat mijn fantasie nu met me op de loop? Hoe dan ook, een mooi object.
In Andromeda schittert de Blue Snowball, NGC7662. De planetaire nevel ziet er uit als een heldere blauwachtige bal en lijkt een soort korrelige structuur te vertonen, als een golfbal. Het was lang geleden dat ik de Blue Snowball had opgezocht maar hij is zeker de moeite waard.

Bij Esther staat NGC40 in beeld, en die is erg mooi in de 40 cm. Een best wel heldere cirkel met een hele duidelijke centrale ster. De cirkel laat ook enige structuur zien. Terug bij mijn eigen Dob probeer ik Maffei 1 in Cassiopeia. Helaas schiet Skysafari hier tekort, ik zie een heldere veldster die op het smartphonescherm ontbreekt. Dat kan het stelsel niet zijn, veel te helder. Ernaast meen ik een vage gloed te zien en voor de zekerheid schets ik het asterisme en deze gloed. Bij controle achteraf in Aladin blijkt mijn gloed een kleine groep zwakke veldsterren te zijn; Maffei 1 staat net ergens anders. Te hoog gegrepen, zoals Martijn me al had gewaarschuwd. Geen nood, herkansing op Breezanddijk.

Inmiddels is Jan al vertrokken om het kruit droog te houden voor Lauwersmeer de volgende dag, en ik sluit af met een mooie M31 en consorten M32 en M110. Ook M33 zoek ik nog even op maar vooral M31 is toch altijd weer indrukwekkend, ook hier, waar de mist toch wel flink op komt zetten. Tijd om mijn kleddernatte spullen in de auto te laden en afscheid te nemen. Lang geen verkeerde avond voor oktober.