Wie van de drie

Vrijdagochtend 27 oktober 2017

Mocht je als amateurastronoom na een kleine vier jaar het idee hebben dat je wat van de sterrenhemel afweet dan word je soms fijntjes door diezelfde sterrenhemel op je plaats gezet.

Het is nog donker als ik om half zeven Leiden uitrijd in oostelijke richting naar mijn werk. Een heldere stip laat zich zien linksvoor me. Venus? Hmm, zo helder is ie niet. Aan de andere kant, vorige week dinsdag met dat Saharazand in de lucht was hij dat ook niet. En toen was hij ook nog rood. Heel erg rood. Arcturusrood. Dus misschien is het hem wel en is er gewoon veel vocht in de lucht.

Een klein uur later ga ik de A12 af en rijd via een klein stuk A30 Ede binnen. Hmm, hij twinkelt wel erg. Da ken nie. Verhip, het moet gewoon Arcturus zijn. Maar waar is Venus dan? Toch achter die rand bewolking aan de horizon? Dan verschijnt een heldere stip in zicht. Ha, daar zul je hem hebben. Maareh, hij staat wel erg naar het zuiden. Nou ja, misschien is de elongatie nu wel heel erg maximaal momenteel?

De weg maakt een bocht naar links. Boven de rand bewolking verschijnt een heel erg heldere stip. Veel helderder dan het schijnsel in het zuiden. Een vliegtuig? Nee, er knippert niets. Verdraaid, dat is dus Venus. En die stip in het zuiden dan? Aha, dat moet dan Sirius zijn. De echte Venus is opgestaan.

Hadden ze me daar toch mooi te pakken.