Leiden, zondag 8 juli 2018 Examenfeestje van mijn zoon en een strakblauwe hemel. Terwijl in de tuin gezellig wordt gekletst zet ik de Dob in de speeltuin van onze U-vormige straat vanwaar de laagstaande Jupiter goed is te zien. Via de buurtapp bereid ik mijn buurtgenoten alvast voor op een enge vent die met een griezelig apparaat aan de gang gaat. Met als resultaat dat ik niet met de telescoop naar de overbuurvrouw kijk maar dat de overbuurvrouw door mijn telescoop komt kijken, samen met haar moeder. Ook twee buurmannen komen een blik werpen en even later komt ook het eindexamenfeestgezelschap door het oculair kijken. De oohs en aahs zijn…

Nadat het licht van Saturnus een slordige 1.2 miljard kilometer heeft gereisd, zal het zich dan laten tegenhouden door een paar sullige bladeren van een knotwilg op drie meter van mijn hoofdspiegel? Neuj, met de haven in zicht zetten de fotonen van de geringde gazeuse zwerkbal nog heel even door. En dan kunnen de 1812 mm van de de hoofdspiegel naar het brandpunt en de 5mm door het oculair er ook nog wel bij. En zo bereikt mij een bij vlagen haarschelp beeld op 360x vergroting van het hemeljuweel, compleet met bijna doorlopende Cassinischeiding en een duidelijke band om de planeetbol. Heel mooi is ook het 3D-effect, zoals de bol…

Zo wordt dat geloof ik genoemd als je erg veel geluk hebt, zoals ik gisteravond. Zon net onder. even snel de grab&go-refractor buiten gezet en op Jupiter gericht. En kijk, meteen de GRS in beeld. Tenminste, daar lijkt het op maar Skysafari bevestigt dat. Daar bovenop is aan de overkant van de equator ook nog een heldere zwarte stip te zien: de schaduw van Europa. Vergrotingen die ik heb gebruikt: 100x (10mm Ortho), 125x (8 mm Planetary) en 200x (mijn nieuwste 5mm Ortho). Alle vergrotingen zijn te pruimen dus de seeing is niet verkeerd; wel heb ik bij dat laatste oculair, bij een uittreepupil van een halve millimeter, veel last…